Również nazwa telefonu nie była przypadkowa – „1011” to nic innego, jak data premiery, czyli 10 listopada (1992 roku). Głównym atutem telefonu była praca w cyfrowym systemie GSM, gdzie inne telefony korzystały jeszcze z sieci analogowej.
Jednak prawdziwą rewolucję szykował IBM
Zaledwie kilka dni po premierze „cyfrowej i poręcznej” Nokii, 23 listopada na targach technologicznych COMDEX w Las Vegas, IBM zaprezentował urządzenie o nazwie kodowej Angler. Był to projekt połączenia ze sobą przenośnego komputera (PDA) z telefonem komórkowym, zachowując przy tym wymiary typowego telefonu.
Zainteresowanie prototypem było ogromne, przenośny „dzwoniący” komputer z dotykowym wyświetlaczem i rozbudowanym oprogramowaniem robił spore wrażenie. Nie pozostało więc nic innego, niż dopracować prototyp i wprowadzić pierwszego smartfona na rynek.
IBM Simon Personal Computer
Premiera gotowego urządzenia była zaplanowana na listopad 1993 roku, jednak problemy techniczne przesunęły termin aż do 16 sierpnia 1994. Mimo że urządzenie opracował IBM, produkcję zlecono japońskiej firmie Mitsubishi, a konkretniej pododdziałowi Mitsubishi Electric.
Podzespoły
Simon z założenia miał być upakowany w formę ówczesnej komórki. Przy wymiarach 200x64x38 mm i wadze 510 gramów jak najbardziej udało się to wykonać.
Sercem smartfonu był 16-bitowy procesor Vadem o taktowaniu 16 MHz (wykonany w architekturze x86), wspierany przez 1 MB pamięci operacyjnej (RAM). Na dane użytkownika przeznaczono 1 MB pamięci, co nawet 10 lat później było w telefonie komórkowym sporą wartością. Mało tego, można było dołożyć kartę pamięci o maksymalnej pojemności 1.8 MB.
Głównym atutem był monochromatyczny wyświetlacz dotykowy wykonany w technologii oporowej o przekątnej 4.5″ i rozdzielczości 160×293pix, co dawało 74 ppi (jest to niewiele mniejsza wartość, niż w chińskich podróbkach smartfonów Apple z okolic 2015 roku). Do jego obsługi można było wykorzystywać specjalny rysik.
Oprogramowanie pierwszego smartfonu
Czym by był smartfon bez możliwości uruchamiania na nim aplikacji. Do tego jest potrzebne odpowiednie środowisko uruchomieniowe, w tym przypadku był to system operacyjny Datalight ROM-DOS z interfacem użytkownika o nazwie Navigator. Telefon pozwalał na wysyłanie i odbieranie faxów i e-maili, posiadał książkę adresową, kalendarz, kalkulator, notatnik, zegar światowy, klawiaturę wyświetlaną na ekranie i najważniejsze – pozwalał na instalowanie zewnętrznych aplikacji.
Mimo że komunikator osobisty (nazwy smart phone użył dopiero Ericsson w 1997 roku) posiadał możliwość instalowania aplikacji, to żaden z ówczesnych deweloperów nie brał na poważnie faktu pisania programów na telefon komórkowy. Tak więc na Simona powstała jedna aplikacja (zgryźliwi powiedzą, że nadal było ich więcej, niż zostało napisanych na mobilnego Windowsa).
Był to program o nazwie DispatchIt, pozwalający m.in. na uzyskanie bezprzewodowego i zdalnego dostępu do danych znajdujących się na komputerze. Kosztował on 2999 dolarów (aplikacja na komputer) i 299 dolarów (aplikacja na smartfona), dzięki czemu twórcy apki (firma PDA Dimensions) sprzedali całe dwie licencje na swój produkt.
Sprzedaż i odbiór Simona
Dystrybucją Simona na rynku amerykańskim zajęła się sieć BellSouth Cellular (dzisiejsze AT&T). Kosztował 899 dolarów z umową na dwa lata lub 1099 dolarów przy zakupie samego urządzenia (czyli około 1905$ według wartości dolara w 2020 roku. Niecałe 7500 aktualnych złotych). Cena ta okazała się zbyt abstrakcyjna, więc obniżono ją do 599 dolarów z dwuletnią umową.
Zestaw (poza samym telefonem) zawierał stację dokującą, skórzany pokrowiec, dwie baterie oraz przewody pozwalające na podłączenie urządzenia do komputera lub telefonu stacjonarnego. W dzisiejszych czasach producenci zazwyczaj nie chcą nawet dodawać do smartfona słuchawek.
Ericsson R380 — (nie) pierwszy smartfon
Nokia 9000 Communicator
Jak Microsoft próbował wynaleźć tablet — trzykrotnie
Reklama