Mobilne radiotelefony (jak określano te urządzenia) pojawiły się już w drugiej połowie lat 40. Wykorzystywano je głównie w samochodach lub montowano w walizkach. Urządzenia te ważyły po kilka/kilkanaście kilogramów i pochłaniały bardzo dużo energii, przez co podczas używania ich warto było mieć uruchomiony silnik pojazdu.

W 1946 roku Motorola wspólnie z Bell Systems (obecnie spółka AT&T) uruchomiła pierwszy system obsługujący bezprzewodowe połączenia telefoniczne – MTS (Mobile Telephone System). Przełom nastąpił w drugiej połowie lat 60., kiedy Bell Labs (dzisiaj oddział Nokia Bell Labs) ogłosiło rozpoczęcie prac nad telefonami nowej generacji. Urządzenia te w dalszym ciągu miały być elementem wyposażenia samochodów, jednak z założenia powinny płynnie przełączać się między stacjami bazowymi. To miało pozwolić użytkownikowi na prowadzenie rozmów w trakcie jazdy, bez żadnych zakłóceń.

Działający prototyp w 3 miesiące

Na początku lat 70. Motorola chciała udoskonalić ten pomysł i stworzyć prawdziwie przenośny telefon, którego ludzie mogliby używać, nosząc go przy sobie. John F. Mitchell (główny inżynier w Motoroli) oraz Martin Cooper stworzyli zespół, który rozpoczął prace nad „komórką”.

Prace rozwojowe prowadzone w szalonym tempie pochłonęły szacunkowo 100 mln dolarów. Główną innowacją było to, że telefon Motoroli łączył się radiowo z centralą, skąd sygnał był przekazywany do urządzenia docelowego. Ważący 1.1 kilograma prototyp Motoroli DynaTAC został pokazany na specjalnej konferencji, która odbyła się 3 kwietnia 1973 roku w Nowym Jorku.

Aby udowodnić działanie prototypu, Martin Cooper wykonał połączenie. Mógł zadzwonić do wielu osób (a przynajmniej tych, którzy mieli wtedy telefon). Wybrał jednak Joela Engela, szefa konkurencyjnego Bell Labs.

„Joel, tu Marty. Dzwonię do Ciebie z telefonu komórkowego. Prawdziwego, poręcznego i przenośnego telefonu komórkowego.”

Zdaniem Coopera, Engel nie był w stanie wydusić z siebie ani jednego słowa. Motorola po prostu zmiażdżyła głównego rywala. Bell zainwestował miliony dolarów w rozwój i promocję telefonii samochodowej, podczas gdy konkurent zaprezentował telefon przenośny pod każdym względem.

Sprzedaż po 10 latach

Przenośny aparat telefoniczny Motoroli był urządzeniem do tego stopnia rewolucyjnym, że Federalna Komisja Łączności zwlekała z wydaniem certyfikatu pozwalającego na wdrożenie produktu do sprzedaży. Osoby odpowiedzialne za wydanie zezwolenia nie miały wcześniej do czynienia z takim wynalazkiem i trzeba było opracować dedykowane mu procedury. Oficjalnie patent na telefon komórkowy nadano 16 września 1975 roku (U.S. Patent 3,906,166).

Minęło jednak kilka lat zanim DynaTAC 8000X trafiła do sprzedaży. FCC dopuściła telefon Motoroli do użytku dopiero 21 września 1983 roku. Powodem opóźnień były kwestie związane z częstotliwością wykorzystywanej przez telefony łączności. Warto wspomnieć, że Motoroli w staraniach pomagało Bell Labs. Wprowadzenie przenośnego telefonu na rynek było interesem dla konkurencyjnej firmy, która również zdążyła opracować własną gamę urządzeń.

Finalne urządzenie

Zacznijmy od rozwinięcia akronimu. Skrót DynaTAC pochodził od słów Dynamic Adaptive Total Area Coverage. Główną różnicą między produktem finalnym a prototypem był ekran LCD, na którym można było wybrać ponownie jeden z 30 numerów.

Telefon był pieszczotliwie nazywany cegłą lub butem. Wszystko przez jego wymiary (z anteną 330mm x 88,9 x 44,5 mm) i wagę 790 gramów. Nadal było to wielokrotnie mniej, niż u konkurencji. Telefon pozwalał na prowadzenie rozmów przez 30/35 minut, po czym trzeba było go ładować przez około 10 godzin.

Oprócz przycisków do wybierania numerów, na obudowie mogliśmy odnaleźć klawisze funkcyjne: Rcl (recall), Clr (clear), Snd (send), Sto (store), Fcn (function), End (end), Pwr (power), Lock (lock) oraz Vol (volume).

Początkowo cena Motoroli DynaTAC 8000X wynosiła $3995 (biorąc pod uwagę inflację, da nam to dzisiejszą kwotę 10536 dolarów, czyli lekko ponad 44 tysiące złotych). I nagle współczesne, składane smartfony przestają być drogie.

Mimo wysokiej ceny, w ciągu zaledwie roku sprzedano 12000 egzemplarzy tych urządzeń. W latach 1983-1994 wprowadzano łącznie 8 generacji modeli z linii DynaTAC. Została ona zastąpiona serią MicroTAC, a w 1996 roku StarTAC. Telefony te były znacznie mniejsze od swoich poprzedników i dysponowały klapką, która na długie lata stała się symbolem komórek od Motoroli.

Źródła wykorzystane przez autora wpisu: smartage.pl, komorkomania.pl, wikipedia.org.

Fanpage, grupy na Facebooku czy choćby ta strona,
to hobbystyczny i niezarobkowy projekt.
 Jeśli podoba Ci się to co robimy i chcesz pomóc w rozwoju naszej pasji - wesprzyj TBiMZ.